Görsel yok
Üniversite başladı artık. Yataktan kalktım, pek isteksizim, bu modül kötü olacak gibi hissediyorum. Evden çıkmadan birkaç şey yedim, aileme “Allahaısmarladık” dedim. Yürüyorum artık güneşin aydınlattığı yolda; keşke bilseydim o zaman güneşin hep üstümde olduğunu. Metroda kaybettim sadece onu ama o benden vazgeçmedi, çok teşekkür ederim. Üçüncü kez üniversiteye giriyorum, şaşırmayın, saydım bile. Yürüdüm dersliğe ama baktım ki ders başlamış zaten. Girdim içeri, oturdum, sevmediğim bir yerde, arka taraflardayım. Aslında ilk günün bir olayı yoktu sanırım.
Ama şu “sanırım”lar… Ne kadar sıkıldım bu belirsizlikten. Hiç akıllanmaz mısın be köpek? Emin olduğum tek şey yüzümdeki gülümseme. Gülmek, belki de iyi hissettiren tek şeydi.
Neyse ki birkaç güne, öne geçtim. Önde, iyi birkaç lavukla tanıştım ama çok dalga geçtiler gülüşümle, o yüzden sinirliyim onlara. Garipsenecek ne vardı ki, asıl onların düz ifadeleri garipti bana göre. İnsan duygusuzsa, yaşamın ne anlamı var? Hepsinin ki boş bir terhane.
Sabah kalktığımda olumsuzdum modül için aslında bu benim en sekmez özelliğim olay öncesi olumsuzluğum kapatır güneşi. Evet artk eminim karşılıksız sevdiğim şeylerden biri de güneş, hem aSabah kalktığımda olumsuzdum modül için; aslında bu benim en sık yaptığım şey, olay öncesi olumsuzluğum, güneşi kapatır. Evet, artık eminim, karşılıksız sevdiğim şeylerden biri de güneş; hem aydınlatır yolumu hem de kullanırım onu, sanki bir metafor. Ne güzel şeysin sen, ileride düşersem dizlerim üstüne, yardım eder misin bana sevgili güneş?